Aan verlies ontkomen we geen van allen. Schrik, ontkenning, woede, wanhoop, angst, verdriet, en zelfs opluchting, het kan er allemaal bij horen. “De manier waarop we ons verlies verwerken verschilt van mens tot mens, maar één ding lijken we gemeen te hebben”, benadrukt Eloah Udenhout. “Er is te weinig ruimte voor rouw. We stoppen het collectief weg. Behalve als het om Michael Jackson of Diana gaat. En een R.I.P. posten op Facebook is natuurlijk totaal nietszeggend.” Zondag 10 november wordt geprobeerd om met De Rouwmonologen (in Theater Zuidplein) de dood, rouw en intens verdriet uit de taboesfeer te halen.
door Els Neijts
Eloah, Mia Wilsterman en Alice Fortes brengen op zondagmiddag 10 november drie monologen over rouw in Theater Zuidplein. Alle drie de vrouwen hebben een Caribische achtergrond (Surinaams en Kaapverdisch). Leidende vraag in de monologen is dan ook: Hoe ga je in Nederland eigenlijk om met intens verdriet? Voorbeelden over het wegstoppen van emoties blijken er genoeg om minstens tien voorstellingen mee te vullen. “Het begint er al mee dat je twee dagen na een overlijden al weer geacht wordt monter aan het werk te gaan”, opent Eloah een lange reeks voorbeelden. “Alleen als een overledene eerstegraads familie is krijg je twee dagen, terwijl je hart en ziel bij elk verlies gebroken kunnen zijn.” Alice krijgt het ook benauwd van de vaak praktische aanpak van een uitvaart. “Allemaal hapklare brokken. Een afscheid bij Goetzee moet altijd op zaterdag, omdat anders niemand kan komen. Mijn moeder wilde eigenlijk helemaal niet in zo’n koelcel, maar er zat weinig anders op.” Mia noemt als voorbeeld geregisseerde condoleances. “Als achterblijver moet je vaak drie keer op een rij staan om handen te schudden. Ik vind het vreselijk als mensen dan met cliché’s aankomen als Het heeft zo moeten zijn… Zeg dan liever niks. Én beloof ook niet dat je er altijd voor iemand zult zijn als je dat niet waar kunt maken.”
Alleen Eloah heeft nog een moeder. Mia en Alice verloren de afgelopen jaren zowel hun vader als hun moeder. “Dat maakt je wees, hoe oud je zelf ook bent”, benadrukt Alice dit besef. “Ik vraag wel eens Wie wil mij adopteren?” Verdriet uiten blijkt zich niet te laten plannen en is soms ook niet te delen. Zelfs kinderen uit hetzelfde gezin kunnen een verlies totaal anders beleven. Dat kan extra eenzaamheid meebrengen. Mia kan moeilijk huilen, maar wel totaal onverwacht getriggerd worden door kleine dingen als een geurtje. Alice heeft een shitty playlist samengesteld waarmee ze haar tranen op commando kan oproepen en Eloah was verbijsterd toen ze bij ‘het gevreesde telefoontje’ alleen maar om dreigde te vallen. “Ik had me vooraf nog zo voorgenomen over de grond te gaan rollen en whisky te drinken.”
Eloah, Mia en Alice hopen op 10 november met De Rouwmonologen in Theater Zuidplein de dood, rouw en intens verdriet uit de taboesfeer te halen. Hun verhalen roepen emoties op, maar er mag ook gelachen worden. Eloah: “Meteen na een overlijden komen in Surinaamse kringen mensen met koffie, thee, suiker en maaltijden. Maar na de begrafenis zit je dan ineens zonder eten.” Mia, lachend: “Nou… Ik heb nog hele pakken thee van mijn moeders uitvaart.” Mia, Eloah en Alice brengen in hun teksten zichzelf mee. Mia is sociaal ondernemer en dacht met het verlies van drie dierbaren om te kunnen gaan door te blijven ‘knallen’. Eloah is media deskundige, comedian en sociaal ondernemer. Zij zag het als haar taak bij een groot verlies anderen te ‘redden’, maar wie was er voor haar? Alice is ondernemer, schrijfster en projectmanager. Zij probeerde de dood van haar ouders op de automatische piloot te overleven. Tótdat het haar opbrak. Info: theaterzuidplein.nl
Link: https://www.dehavenloods.nl/nieuws/algemeen/863370/-we-nemen-te-weinig-tijd-voor-intense-rouw-